ေန႔စြဲ။ ။ ၁၃၊၃၊၀၈
အခ်ိန္။ ။ ေန႔လယ္ တစ္နာရီ
ေနရာ။ ။ ရံုးခ်ဳပ္
မမကိုေခၚေပးဖို႔အေရး တာ၀န္မွဴးကုိ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးလုိက္ရသည္။
“လုိင္းခြဲ ၄၄ က ခင္မမနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္လုိ႔ပါဆရာ”
ဟု ဆိုကာ ေခၚခဲ အေခၚနည္းေသာ ဆရာ ဟူသည့္ စကားကုိ မမအတြက္ ႏွေျမာစြာ သံုးစြဲလုိက္ရသည္။ ဧည့္သည္သံကုိ ၾကား႐ံုျဖင့္ တာ၀န္မွဴးသည္ မ်က္ေမွာင္ကို ၾကဳတ္ကာ ဖုန္းကို ဆတ္ခနဲဆြဲကာ
“ခင္မမ ဧည့္သည္ေရာက္တယ္”
ဟု တိုတိုႏွင့္ မာဆတ္ဆတ္ေျပာကာ ဖုန္းကုိ ခြပ္ခနဲျမည္ေအာင္ ခ်လိုက္သည္။ လိပ္ျပာပင္ လန္႔သြားသည္ထိ။ သူကေတာ့ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း သည္လိုတစ္ခါပဲ ေခၚေပးသည္။ ထပ္အတြန္႔တက္၍မရ။ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ေခၚခုိင္းရင္ျဖင့္လား တာ၀န္မွဴး၏ မ်က္ေစာင္းငယ္မွ်ႏွင့္ပင္ ငရဲႀကီးကိုးထပ္မွာ ခ်ဳိးကပ္သြားႏိုင္သည္။ လက္ထဲတြင္ကိုင္ထားေသာ ကြမ္းယာထုပ္ကို ေျဖသည္။ အိုး... တာ၀န္မွဴးႀကီး ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြလည္း နီေနပါလား။ သူလည္း ကြမ္းသမားေပပဲ။
“ဆရာ ကြမ္းသံုးေဆာင္ ပါဦးလား”
“ဘာကြမ္းလဲကြ”
“အာေမႊး ေဆးေမႊးပါ”
“ေအး....စားၾကည့္ရေသးတာေပါ့ကြာ”
ကြမ္းတစ္ယာဒါနျပဳလိုက္သည္။ တို႔လည္း ကြမ္းတစ္ယာကို ထုတ္စားသည္။ မမသာ ဧည့္ခန္းကို ဆင္းမလာရင္ျဖင့္ ေနာက္ထပ္ ေရတစ္မႈတ္ေသာက္ကာ ျပန္ေပေတာ့။
“ေကာင္းတယ္ကြ ဘယ္ကကြမ္းလဲ”
“ဆယ့္ေျခာက္ေကြ႕ကပါ”
“ေအးကြာ အစပ္အဟပ္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့ ကြမ္းယာ”
ကြမ္းတစ္ယာ ညက္သည္္္။ မမကေတာ့ ခုထိေပၚမလာ။
ခုမွပင္ ကြမ္းတန္ခိုးက ျပသည္။
“ႏို႔ ေနပါဦး၊ မင္းဧည့္သည္က ဘယ္သူ”
“၄၄ က ခင္မမပါ”
တာ၀န္မွဴးသည္ ခုန ပုဏၰက။ ခုေတာ့ ၀ိဓူရ။
“ေဟး....ခင္မမ ဧည့္သည္ေရာက္ေနတယ္ဆို”
“ဘာလဲ မလာဘူးလား”
တို႔ရင္မွာ ထိသြားသည္။
“ေအး..ေအး လာရင္လည္း ျမန္ျမန္လႊတ္လိုက္”
ဖုန္းခ်သံ ညင္သာသည္။ ညင္သာစြာေရြ႕လ်ားလာသည့္ ေျခလွမ္းတစ္စံုကို ထပ္မံ၍ ေတြ႔ရ သည္။ လူမေရာက္ခင္ ခ်ဳိျမျမ အျပံဳးတခ်ဳိ႕ကို အရင္ပို႔သည္။ တို႔ေဘးကခံုမွာ မမ ၀င္ထုိင္သည္။
“ေမာင္စိုးဦး ေရာက္ေနတာ ၾကာၿပီလား”
“ခုနေလးမွပါ”
တို႔ ခုနေလးမွပါဆိုေသာ ေ၀ါဟာရသည္ ကြမ္းတစ္ယာညက္ႏွင့္ ဒူးယားတစ္လိပ္ ဖင္စီခံ ကပ္သည္အထိ ၾကာပါသည္။
“ဒီကို သက္သက္ပဲလား”
“ဘဏ္ ၂ ကို လာရင္းနဲ႔ပါ”
တကယ္ေတာ့လည္း ဘဏ္ ၂ ကို သြားစရာကိစၥလံုး၀ မရွိပါ။
“ဒီလ ႐ႈမ၀”
“ဟုတ္သားပဲ၊ မေန႔ကေတာင္ ငွားဖတ္ဦးမလို႔၊ ေမာင္ေစာဦး ၀ယ္လာတာလား”
“ဟုတ္ပါတယ္”
“ကဗ်ာ ပါလို႔လား”
“မပါပါဘူး”
“ေက်းဇူးပဲေနာ္”
“ၾကည့္စမ္း... ေမ့ေနလိုက္တာ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ဦးမလား”
မမမို႔လို႔ ေမးရက္သည္။ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ခ်င္တာထက္ မမနဲ႔ ၾကာၾကာေနခ်င္လို႔ပါဟု အရဲစြန္႔၍ ေျပာလိုက္ခ်င္သည္။ ဒါေပမယ့္ ေလာက၀တ္စကားတခ်ဳိ႕ကိုသာ ေျပာလိုက္မိသည္။
“မမအားရဲ႕လား”
“အားပါတယ္”
“ဒါျဖင့္ သြားေလ”
ႏိုင္္ႀကီးမွာ ထိုင္သည္။ မမႏွင့္သြားေသာက္လွ်င္ ဒီဆိုင္ မွာ ထိုင္စျမဲ။ တို႔အတြက္ ခ်ဳိေပါ့က်တစ္ခြက္ကို အရင္ခ်ေပး သည္။ ၿပီးမွ မမဖို႔ ႐ိုး႐ိုးႀကီး ေဇယ်တစ္ခြက္။
ကဗ်ာဆန္ဆန္ အသံုးအႏႈန္းေလးေတြျဖင့္ တန္ဆာဆင္ ကာ ရည္းစားစကားလိုလို၊ ထမင္းစားေရေသာက္ စကား ေယာင္ေယာင္ေျပာဖို႔ စီစဥ္ထားသမွ် ဘယ္ကို လြင့္သြားသည္ မသိ။ ဒူးယားကုိသာ တစ္လိပ္ၿပီးတစ္လိပ္ ဖြာေနမိသည္။
“ေဆးလိပ္ကလည္း ေသာက္လိုက္တာ”
“ပ်င္းလို႔ပါ”
“မဆိုင္တာပဲ”
ေရခဲလက္ဖက္ရည္ကို စိတ္မပါ့တပါႏွင့္ ေသာက္သည္။ မမကိုပဲလား၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲလားမသိ ရင္ထဲကမေက်နပ္။
လက္ဖက္ရည္ဖိုး လုေပးသည္။ တို႔ပင္ အႏိုင္ရသည္။
မမအတြက္သာဆိုလွ်င္ တို႔ကပင္ ထာ၀ရ ျဖည့္ဆည္း ေပးေနခ်င္ပါသည္။
ေန႔စြဲ။ ။ ၁၁၊၅၊၈၀
အခ်ိန္။ ။ ေန႔လယ္ ဆယ့္ႏွစ္နာရီ
ေနရာ။ ။ ေမတၱာလမ္းထိပ္
ေမတၱာရွင္ ကြမ္းယာဆိုင္
႐ံုးပိတ္သည့္ တစ္ရက္ကေလးကိုပင္ ရင္ထဲမွာ ေနရ ထိုင္ရခက္လြန္းသျဖင့္ မမတို႔အိမ္ရွိရာကို ဦးတည္ၿပီးလာခဲ့ သည္။ လမ္းထိပ္ကို ေရာက္မွပင္ မသြား၀ံ့ျပန္သျဖင့္ ရပ္၍ေနရေသးသည္။ ပင္လယ္ႀကီးတစ္ခုလံုးကို ျဖတ္ကူးခဲ့ၿပီး ကမ္းစပ္နားကို ေရာက္ခါနီးမွပင္ လက္ပန္းက်သလို ျဖစ္သြားသည္။
လမ္းထိပ္မွာရပ္ရင္း မမအျပင္ကိုထြက္ရင္လည္း ေတြ႔လို ေတြ႔ျငား၊ အျပင္က ျပန္လာရင္လည္း ေတြ႔လိုေတြ႔ျငား သေဘာ ျဖင့္ ျမင္သာသည့္ ကြမ္းယာဆိုင္ေလးထဲကို ၀င္လိုက္သည္။ ကြမ္းယာထဲကအခ်ဳိထက္ ခ်ဳိေသာ ကြမ္းယာသည္ေလး၏ အျပံဳးကုိ စ၍ေတြ႔သည္။
“ကြမ္းႏွစ္ယာေပးပါ”
“အခ်ဳိလား အစ္ကို”
“မဟုတ္ဘူး၊ စမံုစပါး၊ အာေမႊး၊ ေဆးေမႊး”
ကြမ္းကို က်င္လည္စြာ ယာသည္။ ကြမ္းယာသည့္လက္ ကလြဲ၍ တစ္ကိုယ္လံုး ျဖဴစင္ေနသည္။ သူ႕လက္ကေလးမွာ ေတာ့ ရွားေစးႏွင့္ ထံုးစပ္ကာ ပန္းခ်ီေရးထားသည္။ ကြမ္းယာ ဆိုင္ကိုသာ၀င္သည္။ တို႔မ်က္လံုးေတြက အျပင္မွာခ်ည္း။
“အစ္ကို ဇာပြင့္ေလး နည္းနည္းထည့္လိုက္မယ္ေနာ္”
“ရပါတယ္”
ကြမ္းကို ၀ါးၾကည့္သည္။ မဆိုး။
“ဘာလုိေသးလဲ အစ္ကို”
လက္ကို ကာျပသည္။ ကြမ္းစားရင္း စကားေျပာရသည္ မွာ အားနာဖို႔ေကာင္းသည္။ ကြမ္းတံေတြးေတြ ေပေနေသာ သြားသည္ ညစ္ညမ္းညမ္းႏွင့္ အက်ည္းတန္သည္။
“အစ္ကိုက ဒီပတ္၀န္းက်င္က ဟုတ္မယ္ မထင္ပါဘူး”
“ဟုတ္ပါတယ္။ ဒီလမ္းထဲကို အလည္လာတာပါ”
“ေၾသာ္....”
ေၾသာ္ထက္ မပိုေတာ့ပါ။ တို႔ကလည္း ကြမ္းတစ္ယာ ညက္အၿပီး ေနာက္ထပ္တစ္ယာကို ၀ါးကာ မမတို႔အိမ္သို႔ ခ်ီတက္ပါသည္။ ကြမ္းဖီလင္ေၾကာင့္ မ်က္စိိထဲမွာ နည္းနည္း ၀ါးေနသည္။ လက္ထဲက နာရီကို ၾကည့္လိုက္သည္။
အခ်ိန္... ေန႔လယ္ ဆယ့္ႏွစ္နာရီခဲြ။
ခင္ရိပ္သာ ေရွ႕ကိုေရာက္သည္။ တစ္အိမ္လံုး အမ်ဳိးသမီး ေတြခ်ည္းမို႔ အမ်ဳိးသမီးအားလံုးမွာလည္း ခင္ေတြခ်ည္းမို႔ ခင္ရိပ္သာဟု အမည္ေပးထားမွန္း မမက ႀကိဳတင္ေျပာထားသည္။
မမတို႔အေမက ေဒၚခင္နီ၊ မမတို႔အစ္မက ေဒၚခင္မူ ေအး၊ မမညီမေလးနာမည္က ခင္ျမင့္ေ၀၊ မမတို႔အိမ္က အိမ္ကူ နာမည္က မခင္ျမင့္။
လူေခၚ ဘဲလ္ကိုႏွိပ္သည္။ ထူးဆန္းသည့္ စႏၵရားသံ ေလးေတြကို ၾကားသည္။ စႏၵရားသံထက္ ခ်ဳိေသာ စကားသံ ေလးေတြကို ၾကားသည္။
“ဘယ္သူနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္လို႔ပါလဲ”
“မမ၊ အဲ... ခင္မမနဲ႔ပါ”
“မမ ဒီေန႔ ေမေမနဲ႔ သံုးခြလိုက္သြားပါတယ္။ ဘယ္သူ လာတယ္လို႔ေျပာလိုက္ရမလဲ”
“ေစာဦးလာတယ္လို႔...”
“ဟာ... အစ္ကိုက ကိုေစာဦးလား၊ ၀င္ဦးေလ၊ ေ၀ေ၀ က လူစိမ္းမွတ္လို႔”
သည္ကတည္းက ခင္ျမင့္ေ၀မွန္းတို႔ ရိပ္မိသည္။ မ၀င္လိုက္က မိုက္သည္ထင္မွာစိုး၍ ၀င္လိုုက္သည္။
“ခဏေနာ္ အစ္ကို၊ အဲဒီမမကလည္း အစ္ကိုလာမွာကို မသိဘူး ထင္ပါရဲ႕”
“ဟုတ္တယ္ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေျပာမထားမိဘူး”
ခင္ျမင့္ေ၀ ခန္းဆီးေလးကိုဖယ္၍ ၀င္သြားသည္။ အခ်ိန္ အနည္းငယ္အတြင္းမွာပင္ အေအးခြက္ေလးေတြႏွင့္ အတူတူ မမလိုပင္ မ်က္မွန္တပ္ထားေသာ ယဥ္ယဥ္ခန္႔ခန္႔ အမ်ဳိးသမီး တစ္ဦး ထပ္ေရာက္လာသည္။
“ဒါ ေ၀ေ၀တို႔ အစ္မအႀကီးဆံုးေလ၊ ေဒၚခင္မူေအးတဲ့၊ စာရင္း႐ံုးမွာ လုပ္တယ္”
“မမႀကီး ဒါ မမေျပာေျပာေနတဲ့ ကိုေစာဦးေလ၊ ကဗ်ာေတြ၊ ၀တၳဳေတြ ေရးတယ္”
“ေၾသာ္...ေၾသာ္”
ေၾသာ္ထက္မပိုပါ။ ေဒၚခင္မူေအးသည္ ထိုင္ရာမွ ထကာ ကြန္ပ်ဴတာ ဂဏန္းေပါင္းစက္ေလးကို တဒက္ဒက္ျဖင့္ႏွိပ္ေနပါ
ေတာ့သည္။ တို႔သာ သာလိကာေလး ခင္ျမင့္ေ၀၏ဘုန္းေတာ္ ဘြဲ႕မ်ားၾကားတြင္ ဘုတ္လိုလို က်ီးလိုလို ျဖစ္၍ေနသည္။
“ဒါနဲ႔ မမက ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမလဲ”
“နည္းနည္းေတာ့ မိုးခ်ဳပ္မယ္ ထင္ပါရဲ႕”
ခုနက ကြမ္းစားၿပီးသားမို႔ ေရတစ္ခြက္ပဲ ေတာင္း၍ ေသာက္လိုက္ပါသည္။ ခင္ျမင့္ေ၀ ဆန္ျပဳတ္မတိုက္ေပမယ့္ တို႔ ဆုတ္၍ ျပန္ခဲ့ပါသည္။
ေန႔စြဲ။ ။ ၁၇၊၆၊၈၀
အခ်ိန္။ ။ မနက္ ၈း၃၀
ေနရာ။ ။ ေမတၱာရွင္ကြမ္းယာဆိုင္
“ေဟာ... အစ္ကိုေစာဦး”
ေမတၱရွင္မကေလးက တို႔ကိုမွတ္မိ႐ံုပင္မက နာမည္ ကိုပါ သိေနသည္။
“အစ္ကိုဘယ္လဲ၊ ခင္ရိပ္သာကို လာတာလား”
သည္ကေလးမ ရင္ထဲမွာ ပုဏၰားကေလးရွိေနပံုရသည္။ တို႔လည္း အရွက္ေျပ ၀န္ခံအျပံဳးေလးတစ္ခုတံု႔ျပန္လိုက္မိသည္။
“အစ္ကို ကြမ္းစားဦးမလား”
“ႏွစ္ယာေလာက္ကြာ”
ဘာေတြထည့္ယာဟု ေျပာစရာပင္မလိုေတာ့။
“အစ္ကိုေရးတဲ့ ၀တၳဳေလးေတြကို မိငယ္ဖတ္ဖူးပါတယ္။ အစ္ကို ကြမ္းစားတာက်ေတာ့ ထည့္ေရးတယ္၊ အစ္ကို တို႔ေတြ ညေနဘက္ အရက္ေသာက္တာေတာ့ ထည့္မေရးဘူးလား”
“ဟဲ့ ဒါဘယ္ေရးလို႔ျဖစ္မလဲ”
“မိငယ္တို႔ အသိတစ္ေယာက္က ေျပာတယ္၊ အစ္ကိုတို႔ ေတြကို ညေနဘက္မွာေတြ႔ခ်င္ရင္ ပဲခူးကလပ္ကို သြားတဲ့။ အရက္ကေတာ့ လူကို မႏိုင္ပါေစနဲ႔ အစ္ကိုရယ္... အစ္ကိုတို႔လို အႏုပညာသမားေတြကို ဒီအရက္ကပဲ ဖ်က္ဆီးေနတာ”
ေစာေစာစီးစီး တရားျပတာခံေနရသည္။ ကြမ္းယာဆိုင္နဲ႔ ဓမၼာ႐ံုမွားၿပီး ၀င္လာမိၿပီထင္သည္။ လူခ်င္းပင္ မသိေသး၊ သည္ကေလးမသည္ ငါးကို ေရကူးသင္ျပေနျပန္သည္။ စိတ္ထဲက မေက်မနပ္နဲ႔ ႏႈတ္မဆက္ဘဲ ဆိုင္ထဲက ထြက္လာခဲ့ သည္။ သူအံ့အားသင့္ေနမည္ထင္သည္။ လွည့္မၾကည့္။ ဟင္း...ဒင္းကေတာ့လား စာအုပ္ထဲမွာ ဘယ္ေနရာက ထည့္ေရးလိုက္မယ္ဟု ေတြးၿပီး ေလွ်ာက္လာခဲ့ရာ ခင္ရိပ္သာကို ေရာက္ခါနီးမွပင္ သတိရသည္။
ကြမ္းဖိုးမေပးခဲ့ရေသးပါလား။ လက္ထဲက နာရီကို ၾကည့္ုသည္။
အခ်ိန္... မနက္ ကိုးနာရီတိတိ
ခင္ရိပ္သာထဲမွ ကက္ဆက္သံထဲမွာ စိုင္းထီးဆိုင္၏ ေငါင္သံေလးေတြကို ၾကားသည္။ တို႔လည္း အိမ္ျပင္မွာ ေငါင္ ၍ေနသည္။ ခင္ျမင့္ေ၀ ကယ္ေပလို႔။
“ေဟာ...အစ္ကိုဦး”
အေခၚအေ၀ၚပင္ ေျပာင္းသြားသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မမ ကို မေတြ႔ခင္မွာ လူရင္းတစ္ေယာက္ေယာက္ကိုေတာ့ ေတြ႔ ထားသင့္သည္။
“လာ အစ္ကိုဦး... မမ ဘုန္ႀကီးေက်ာင္းကို ခဏသြား တယ္”
မမႏွင့္တို႔သည္ ေရစက္မဆံု။ အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲတစ္ပြဲ လာခ်ေပးသည္။ ေခါက္ဆြဲဖတ္ထက္ အသားေတြက ပို၍မ်ားသည္။ အုန္းႏို႕ၾကက္သားျဖစ္၍ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ ခင္ျမင့္ေ၀ သည္ သူ႔ေအာ္တိုစာအုပ္မွာ တို႔ကို ကဗ်ာေရးခိုင္းသည္။
႐ုပ္ရွင္မင္းသားေတြ၊ အဆိုေတာ္ေတြ၊ စာေရးဆရာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၏ လက္ေရးေတြကို ျမင္ရသည္။ ဆံုးမစာ ဆန္သည့္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို တို႔ ေရးေပးလိုုက္သည္။
“အို... ဘုန္းႀကီးက်ေနတာပဲ”
ဘုန္ႀကီးေက်ာင္းကေန မမ ျပန္လာသည္။
“ေ၀ေ၀... သူ႕ကို ဒီေလာက္ဧည့္ခံမေနန႔ဲ။ သူက ဧည့္သည္ မဟုတ္ဘူး”
ၾကည့္ပါဦး။ မမ စကားေတြက ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္ စရာေကာင္းပါသလဲ၊ ဟုတ္သည္။ တို႔သည္ ဧည့္သည္ မဟုတ္။ အိမ္ရွင္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရေပဦးမည္။ ႀကိဳးစား မည္ဆိုကာမွ မမသည္ တို႔နားကိုပင္မသီ။ တို႔ ေနရထိုင္ရ ရွက္လာသည္။ ႐ုတ္တရက္ ႏႈက္ဆက္၍ ျပန္သည္။ ခင္ျမင့္ ေ၀က စကားျဖင့္တားသည္။ မမကေတာ့လား မတားသည့္ အျပင္ သြားဟူ၍ မေျပာ႐ံုတမယ္ ရယ္၍ေနသည္။
ေန႔စြဲ။ ။ ၃၀၊၆၊၈၀
အခ်ိန္။ ။ ၁၁နာရီ
ေနရာ။ ။ ပန္းဆိုးတန္းလမ္းေပၚမွာ
လာမည္ဟု ဖုန္းႀကိဳဆက္သည္။ လာေလဟု ေျပာသည္။ ထမင္းစားခ်ိန္မွာ သြားသည္။ တစ္ခုခုစားမည္ စိတ္ ကူးထားသည္။ မမ ဆင္း၍ ေစာင့္ေနသည္။
“မမ ေစာင့္ေနတာ ၾကာၿပီလား”
“ၾကာၿပီေပါ့”
မမ ၾကာၿပီဆိုေသာ ေ၀ါဟာရသည္ ငါးမိနစ္ပင္မျပည့္ပါ။
“တစ္ခုခုစားရေအာင္ေလ”
“ထမင္းစားၿပီးၿပီ”
“ဒါျဖင့္ အေအးေသာက္ပါလား”
“သြားေလ”
သြားတုန္းမွာပင္ မိုးသက္ေလက အရင္စလာသည္။ ၿပီး ေတာ့ မိုးေရစက္မ်ားပါ လိုက္လာသည္။ မမသည္သူ႔ထီးကေလးကို ကပ်ာကသီ ဖြင့္၍ ေဆာင္းသည္။ အတူတူေဆာင္း ဖို႔ စကားဦးေလးမွ်ပင္ မသမ္း။ ဘဏ္ ၂ ၏ ဆင္၀င္ေအာက္ ေရာက္မွပင္ တို႔ မိုးခိုလိုက္ရပါသည္။
မမႏွင့္အတူ အေအးေသာက္ရင္း ရင္ထဲမွာ ပူေနပါသည္။ ေျပာမည့္စကားေလးေတြကို စçတိုင္းလည္း ေရႊေၾကာင္ပါးၿမီး ဖ်ားလိုက္သလိုပင္ ၀ိုက္၍၀ိုက္၍ သည္ေနရာကိုပင္ ျပန္ ေရာက္ေရာက္ေနတတ္သည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ထံုးစံ အတိုင္းပင္ အေအးဖိုးကို တို႔ကဦးေအာင္ေပးကာ ထြက္ေတာ္မူ ဆိုင္ကခြာျဖစ္သည္။
မမႏွင့္ခြဲေတာ့လည္း ဘတ္စ္ကားဂိတ္ကို မေရာက္ခင္မွာပင္ မိုးက အၿငိဳးဖြဲ႔၍ မေက်ပြဲကေလး ႏႊဲလာျပန္ေသးသည္။
ထီးမပါ မိုးအခါမွ သိေပမင့္ တို႔ကေတာ့ ထီးကို ေဆာင္းေလ့မရွိ။ မိုးကိုသာ ေရွာင္ေလ့ရွိသည္။ မိုးလြတ္ရာ ကုန္သြယ္ ေရး ၁ ႐ံုးေအာက္ကိုကူးဖို႔ ကုန္သည္လမ္းကိုအျဖတ္...
“ေဟာ... အစ္ကို မိုးမိၿပီလား၊ လာေလ”
မိငယ္သည္ ဘယ္ကလာလို႔ ဘယ္ကိုသြားမည္မသိ။
“ဘယ္ကိုသြားမလို႔လဲ”
“နံပါတ္ ၂ ကားဂိတ္ကို”
“ဒီလိုဆို မိငယ္နဲ႔ လမ္းၾကံဳသားပဲ လိုက္ခဲ့ေပါ့”
မလိုက္ျပန္ရင္လည္း အားနာစရာက်မည္ဆို၍ သူ႔ထီး ကေလးကို ခိုခဲ့သည္။ မိငယ္အဖို႔ေတာ့ တို႔ႏွင့္ ထီးအတူ ေဆာင္းရ၍ ဘာမွ် ထူးျခားပံုမရ။ တို႔ရင္ထဲမွာသာ တို႔ေဘးက မိငယ္သည္ တစ္ခါတစ္ခါ မမျဖစ္၍ေနေလသည္။
မိငယ္ တို႔ကို ကားဂိတ္ပို႔ၿပီး ျပန္ကတည္းက တို႔ကို သက္သက္ လိုက္ပို႔ျခင္းသာျဖစ္သည္ဟု သိလိုက္သည္။ လက္ခုပ္သံ တစ္ခ်က္ ႏွင္းေတာင္ အေအးခန္းထဲက ထြက္လာ သည္။ ခင္ျမင့္ေ၀။
“လာ... အစ္ကို ၾကံဳတုန္း အေအးေသာက္ရေအာင္”
မေသာက္ျပန္ရင္လည္း အားနာစရာေပမို႔ ၀င္၍ေသာက္ ပါသည္။ ခင္ျမင့္ေ၀သည္ တုိ႔အတြက္သာ မဟုတ္။ သူ႔တို႔ တစ္၀ိုင္းလံုးကို ဒိုင္ခံ၍ ရွင္းသည္။
“စားသာစား အားမနာနဲ႔ မိဘပစၥည္းကို ျဖဳန္းမယ့္သူဆို လို႔ ေ၀ေ၀တို႔မိသားစုထဲမွာ ေ၀ေ၀တစ္ေယာက္တည္းပါလာတာ”
ခင္ျမင့္ေ၀သည္ ပီဘိကေလးငယ္တစ္ေယာက္လိုပင္ လြတ္လပ္စြာ ရယ္ေမာ၍ သူ႔အဖြဲ႕ေတြႏွင့္ တို႔ကို မိတ္ဆက္ေပး ေနေသးသည္။
“ဒါ တို႔အစ္ကို စာေရးဆရာ ေစာဦးတဲ့ တို႔နဲ႔ တစ္၀မ္းတည္းကြဲတယ္။ တစ္၀မ္းစီ ေမြးလာတာကိုး”
ခင္ျမင့္ေ၀သည္ သူႏွင့္ တို႔၏ရင္းႏွီးမႈကို ျပသည္။
“အစ္ကို ေ၀ေ၀ကို လိုက္ပို႔ဦးေနာ္”
သံေယာဇဥ္ ႀကိဳးကေလးကို တစ္ပတ္ထပ္ ခ်ည္လိုက္ ျပန္သည္။
ခင္ျမင့္ေ၀ကို လိုက္ပို႔ၿပီး မိငယ္ဆိုင္မွာ ကြမ္း၀င္၍စားမိ ျပန္သည္။ သည္ကေလးမသည္ ပညာရွင္ သိပ္ပီသပါသည္။ စကားကိုပင္ ပညာပါစြာေျပာသည္။
“ကြမ္းစားၿပီးရင္ ေရေသာက္စရာမလုိေတာ့ဘူး မဟုတ္လား အစ္ကို”
လူႀကီးရွက္ေတာ့ မဲ့ပါသည္။
ေန႔စြဲ။ ။ ၃၁၊ ၇၊၈၀
အခ်ိန္။ ။ ည ၈ နာရီ
ေနရာ။ ။ ပဲခူးကလပ္
တို႔က စကားနည္းသည့္ေနရာမွာေတာ့ လက္ပံပင္ ဆက္ရက္က်တတ္သည့္ စ်ာန္ရိပ္သာလို ေနရာမ်ဳိးမွာေတာင္ စကားနည္းသည္။ ခုလည္း မနက္က မမကို ရိပ္ဖမ္းသံဖမ္းျပ၍ ေလွ်ာက္ျပန္သံေပး ခ်စ္ေရးခြန္းစ ဆိုသည္။ မမသည္ မတုန္ မလႈပ္၊ ေက်ာက္႐ုပ္ကပင္ ဆရာတင္ရမည္။ သည္ေတာ့လည္း တုိ႔ရွက္သည္။
ရွက္သည့္အထဲမွာ တို႔အစ္ကို ကိုေရႊသိန္းသည္ ေစတနာ ဗရပြႏွင့္ အေဖာ္လာ၍ဆြယ္သျဖင့္ ပဲခူးကလပ္ကို ပါခဲ့သည္။ စ်ာန္သာတစ္၀က္က်ဳိးသည္။ စကားမစေသး။ အရွိန္ေလး ရစျပဳမွပင္ အစ္ကို႔စကားသံေလးေလးႀကီးကို ၾကားသည္။
“ေနပါဦးကြ... မင္းနဲ႔ခင္မမ အေျခအေနက ဘယ္လိုလဲ”
“ထူးမျခားနားပါ အစ္ကိုရာ”
“ဒီလိုပဲကြ... မိန္းမေတြဟာ အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ရင္ ေၾကာင္သြားေရာကြ။ ခုဆို မင္းမမက သံုးဆယ့္ေလးႏွစ္ ဘြဲ႕ရ ၿပီးသား။ ရာထူးက စာေရးႀကီး၊ လခက ေလးရာေလာက္ဆို ေတာ့ သိပ္ စဥ္းစားတတ္ေနၿပီ။ သူတို႔ေတြက သိပ္ေၾကာက္ တတ္သြားၿပီကြ”
အစ္ကိုေျပာတာကို လြန္ဆန္၍ မရ။ မမလို မိုးၿပိဳမွာကို ေၾကာက္ေသာ တစ္တီတူးလို သတၱ၀ါတစ္ဦးကိုမွ ခ်စ္လာမိသည့္ တို႔ကိုယ္တို႔ သနားသလိုလိုႏွင့္ ေဒါပြလာမိသည္။
“ညီမေလးက်ေတာ့ေရာ”
“ေမာသြားမွာေပါ့ အစ္ကိုရ”
ခင္ျမင့္ေ၀ကိုက်ေတာ့ တို႔သည္ မမလိုပင္ ခ်င့္ခ်ိန္သြားမိ သည္။ သူ႔ဆီကေန အခ်စ္ကလဲြလို႔ ဘာမွ ရစရာမရွိ။ ခုေတာ့ လည္း မမကို ကိုယ္ခ်င္းစာသည္။ ရင္ထဲက အပူမ်ားကို စ်ာန္အပူက မတိုးေတာ့။
ေန႔စြဲ။ ။ ၇၊၁၂၊၈၀
အခ်ိန္။ ။ မနက္ ၁၀ နာရီ
ေနရာ။ ။ ေက်ာက္တံတားၿမိဳ႕နယ္ တရား႐ံုး
ရတာမလို လိုတာမရေသာ ေလာကထဲတြင္ ရသည့္အထဲ မွ တို႔အလိုခ်င္ဆံုးေသာ ဆႏၵေလးေတြကို ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ မည့္ မိငယ္ႏွင့္ လက္ထပ္လိုက္ပါသည္။
မိငယ္သည္ တို႔အေပၚမွာ မိခင္လိုေရာ၊ ဘ၀ေဖာ္လို ေရာပါ ေဖးေဖးမမ ၾကင္ၾကင္နာနာႏွင့္ ခ်စ္ပါလိမ့္မည္။
X X X
ေက်ာ္ေစာသူ
၁၉၈၁ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ၊ အမွတ္၊၂၊ ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္း။
ေရႊအၿမဴေတ မွကူးယူေဖာ္ၿပပါတယ္ ရွင္ ...။
ဒီ၀တၳဳေလးမွာ စာေရးဆရာ ရဲ. ေခါင္စဥ္ေပး ပံုေလးကိုၾကိဳက္ႏွစ္သက္လို . တင္လိုက္ပါတယ္
1 comment:
အင္းအဲလိုပဲျဖစ္ေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ့.........
Post a Comment